One Foot on Each Side
Vincent Plant discusses his appreciation of the culture and language of a country he considers his ‘second home’.
Mijn ervaring van Nederland is, denk ik, vrij anders omdat ik eigenlijk alleen maar ging tijdens de vakantie. Een of twee keer per jaar zou het vliegtuig neerstrijken in een land dat altijd voelde als een ontspannende pauze. Omdat de Nederlandse vakantieperiode een beetje anders ligt dan die van ons in het Vereinidge Koninkrijk zouden de meeste Nederlanders nog steeds aan het werk zijn, terwijl wij vrij konden verkennen.
Naar mijn gevoel waren de Nederlanders altijd meer ontspannen dan de Engelsen- misschien door welke tijd van het jaar ik op bezoek kwam. Ze leken altijd bereid om te stoppen en een babbeltje te maken. Het woord dat dit het beste samenvat, is dan ook een Nederlandse- ‘gezellig’, dat heel moeilijk te vertalen is. Het is een woord dat knusheid beschrijft zonder een opgesloten gevoel- een open en sociale versie van het Deense word ‘hygge’, bijvoorbeeld.
Mijn grootouders woonden in een kleine stad in het noorden van het land in Friesland- een gebied dat het best beschreven kan worden as de Wales van Nederland, met zijn eigen taal op de koop toe. De stad heeft maar vijftig duizend mensen of zo, maar het voelde altijd immens- waarschijnlijk omdat wij alleen maar bepaalde eindpunten bezochten- het zwembad, de hoofdstraat, enz.- en de rest nooit echt zagen.
Mijn jongere zusje en ik spreken Nederlands, omdat onze ouders wilden dat wij echt een verbinding konden hebben met onze moeders familie en cultuur; dit zou onmogelijk zijn geweest als wij hun taal niet spraken. Het is iets waar ik werkelijk dankbaar voor ben- en niet alleen omdat het onze gesprekken in Engeland meer intiem en privé maakten.
Ik kan me in Nederland thuis voelen op een manier dat ik anders niet zou kunnen en heeft me een tweede thuis gegeven aan de andere kant van de zee. In mijn ervaring vinden de Nederlanders het prachtig wanneer je hun taal spreekt en als aan hun verteld word dat je in Engeland opgegroeid bent- het is bijna alsof je extra moeite hebt gedaan.
Heb ik een roze bril op als ik over Nederland denk? Dat absoluut. Maar dat is onvermijdelijk, aangezien dat ik het onbewust associeer met vrije tijd en minder bedrukkende regels. Mijn Nederlands geeft me de mogelijkheid om met familie te spreken en nieuwe vrienden te maken op een dieper niveau. Oh, en het geeft me een eeuwige frustratie tegenover mensen die de namen van de microbiologen ‘van Leeuwenhoek’ en ‘Martinus Beijerinck’ niet goed kunnen zeggen.
Dutch Version by Vincent Plant
My experience of the Netherlands, I think, is quite warped thanks to the fact that I only ever went there during the holidays. Once or twice a year, the plane would touch down into a nation that always felt like a refreshing break. Because the Dutch holiday season is slightly offset from our own, in the UK, most of the country would still be working, but we would be free to explore.
To me, the Dutch always felt more easy-going than the English, perhaps because of the timing of my visits. They always seemed to have a willingness to just stop and chat. The word that best describes it is a Dutch one- ‘gezellig’, which is very difficult to translate into English. It’s a word that describes cosiness without being shut away- the open and sociable version of the Danish ‘hygge’, in a sense.
…they (the Dutch) always seemed to have a willingness to just stop and chat.
My grandparents lived in a small town in the north of the country in Friesland- an area best described as the Wales of the Netherlands, with its own language to match. The town’s population is only about fifty thousand people, but it always felt massive- probably because we only ever went to certain destinations in town when I was a child- the swimming pool, the high street, etc.- and never really saw the rest of it.
My younger sister and I both speak Dutch because our parents wanted us to be able to truly connect with our mum’s family and culture; not being able to speak the language would close the door on this. It’s something that I am truly grateful for- and not just because it allowed an extra layer of privacy and intimacy when back in England.
…our parents wanted us to truly connect with our mum’s family and culture; not being able to speak the language would close the door on this.
It has allowed me to feel at home in the Netherlands in a way that I otherwise never would have been able to, giving me a second home country on the other side of the pond. Dutch people, in my experience, always find it a pleasant surprise to hear you speaking their language once they’ve been told you were raised in England. It almost feels as if you’ve made an effort.
Is my view of the Netherlands rose-tinted? Absolutely. But that’s unavoidable, given that I subconsciously associate it with free time and fewer restrictions. What my Dutch leaves me with is an ability to connect with family and make new friends at a deeper level. Oh, and a permanent frustration with the inability of English people to say the name of the microbiologists ‘van Leeuwenhoek’ or ‘Martinus Beijerinck’ properly.
English translation by Vincent Plant
